Divadelní noviny > Festivaly

24. MF DIVADLO: Up & Down Marie Dębicz

Když myslím na festival Divadlo, vzpomínám především na jeho atmosféru žhavého zájmu o divadlo, přátelskost a laskavost.

Festival si za 24 let vytvořil stálé publikum, má své kritiky, pozorovatele, stálé hosty, kteří mají svůj příjezd na několik dnů do Plzně zapsaný jako stálý termín v kalendářích. Ta skupina se zvětšuje. K veteránům se rok co rok přidává stále mladší pokolení diváků a kritiků. Divadelní sály jsou plné a to znamená, že festival je dobře zkonstruovaný, proporce mezi českými a zahraničními představeními jsou správné.

Je těžké hodnotit inscenace body, protože to mnoho neříká. Buď představení divákem pohne, anebo jej nechá lhostejným. Pro mne bylo zajímavé vidět, jak duo SKUTR rozvíjí divadelní jazyk, jak originálně mluví o citech Jan Mikulášek se souborem Divadla Na zábradlí.

Těší mě, že jsem se mohla potkat s dosud mi neznámou osobností Slávou Daubnerovou. Velkým objevem, co se týká obsahu, divadelní formy i herectví, bylo pro mne představení Mojmír II.… z Bratislavy. Po návratu do Polska jsem se zabrala do studia historie. Trochu mne v tomto roce zklamal Ondrej Spišák, jehož režisérský talent obdivuju, ale inscenace Zimní pohádky mne nepřesvědčila.

Shakespeare měl tento rok na režiséry menší štěstí. Z Polska byl vybrán Hamlet Starého divadla v Krakově – inscenace, která je z mého pohledu kvůli odkazům k historii Starého divadla srozumitelná jen v Polsku. Více osob se mne ptalo, co to bylo za monstrum, které bylo umístěné na vstupních schodech foyeru. Bylo to poprsí Konrada Swinarského, jehož tragická smrt v letecké katastrofě v roce 1975 zastavila zkoušky Hamleta. Tato očekávaná inscenace se stala legendou Starého divadla. Mladý režisér se rozhodl pro jiný přístup než legendární režisér. Swinarski proslul nezvykle precizní analýzou dramatického textu, ve kterém objevoval ukryté významy. Mladý režisér pochopil, že bude lépe dopsat Shakespearovi vlastní dialogy.

Naprostým opakem této cesty byla inscenace Kirilla Serebrennikova (M)učedník Maria von Mayenburga. Viděla jsem německou inscenaci v Berlíně. Zde se dostal náboženský problém hrdiny na vyšší duchovní stupeň, jako by byl čtený Dostojevským. Byl to ve výsledku žhavý, tragický diskurs, uvěřitelný díky skvělému herectví. Toto představení zůstávalo v srdci i hlavě.

Pro mne je festival v Plzni příležitostí vidět, co nového se děje v loutkovém divadle, to je firemní značka Plzně. A Divadlo Alfa je laskavým a útulným „hnízdečkem“.

Vždy mne strhne skvělá organizace festivalu. Je v rukou osvědčeného týmu kompetentních osob. Příští rok budou spolu s publikem slavit jubileum dvacetipětiletí.

Po Plzni se velmi procházím. Prohlížím si nová místa, objevuju dávné trasy. Bolí mě jedna věc: nedostatek zájmu o Komorní divadlo v Prokopově ulici. Před divadlem je autobusová zastávka. Lidé nechávají na schodech i místě po rohožích smetí. Tento rok byla okna zevnitř zakrytá, ale přední skla by měla být čistá, stejně jako celá fasáda s názvem divadla. Toto divadlo je od otevření Velkého divadla zamknuté. Ale my staří návštěvníci festivalu a jistě i plzeňská veřejnost cítíme k tomuto místu sentiment. Bylo to centrum festivalu. Plzeň je pohledné město. Bylo hlavním městem kultury. Pro nás je jím stále.

/Z polštiny přeložil hul/

///

Kiedy myślę o Festiwalu Divadlo, przede wszystkim pamiętam jego atmosferę gorącego zainteresowania teatrem, przyjaźni i życzliwości.

Festiwal wyrobił sobie przez 24 lata stałą publiczność, ma swoich krytyków, obserwatorów, bywalców, którzy przyjazd na kilka dni do Pilzna mają wpisany jako stały termin w kalendarzach. Ta grupa się powiększa. Do weteranów dołącza co roku coraz młodsze pokolenie widzów i krytyków. Sale teatralne są pełne, a to oznacza, że Festiwal jest dobrze skonstruowany, czyli proporcje między spektaklami czeskimi i zagranicznymi właściwe.

Trudno stawiać przedstawieniem oceny w punktach, bo to niewiele znaczy. Albo spektakl porusza albo zostawia obojętnym. Dla mnie ciekawe było zobaczyć, jak rozwija język teatralny tandem SKUTR, jak oryginalnie opowiada o uczuciach Jan Mikulasek z zespołem Divadla Na zabradli.

Cieszę się, że mogłam spotkać się z nieznaną mi dotąd osobowością Slavy Daubnerovej. Wielkim odkryciem, jeśli idzie o treść, formę teatralną i aktorstwo był spektakl Mojmir II… z Bratysławy. Po powrocie do Polski zabrałam się do studiowania historii. Rozczarował mnie nieco w tym roku Ondrej Spisak, którego talent reżyserski podziwiam, ale inscenizacja Zimna pohadka mnie nie przekonała.

Szekspir miał w tym roku mniejsze szczęście do reżyserów. Z Polski wybrano Hamleta ze Starego Teatru w Krakowie – przedstawienie, które moim zdaniem jest poprzez odniesienia do historii Starego Teatru czytelne w Polsce. Wiele osób pytało, co to za postument umieszczono  na schodach wejściowych do foyer. To było popiersie Konrada Swinarskiego, którego tragiczna śmierć w wypadku lotniczym w 1975 roku, przerwała próby Hamleta. Ten oczekiwany spektakl pozostał w legendzie Teatru. Młody reżyser przyjął inną strategię niż legendarny reżyser. Swinarski słynął z niezwykle precyzyjnej analizy tekstu dramatu, w którym odkrywał ukryte treści. Młody reżyser uznał, że lepiej będzie dopisać Szekspirowi własne dialogi.

Całkowitym przeciwieństwem tej drogi była inscenizacja Kirilla  Serebrnikova The Martyr Mariusa von Mayenburga. Widziałam spektakl niemiecki w Berlinie. Tu problem religijny bohatera został podniesiony na wyższy stopień duchowości, jakby czytany przez Dostojewskiego. To był gorący, tragiczny w finale dyskurs, uwierzytelniony  przez świetne aktorstwo. Ten spektakl pozostawał w sercu i głowie.

Dla mnie Festiwal w Pilznie jest zawsze okazją do zobaczenia, co nowego w teatrze lalkowym, to jest danie firmowe Pilzna, a Teatr Alfa jest  przyjaznym i przytulnym „gniazdkiem”.

Zawsze ujmuje mnie świetna organizacja Festiwalu. Jest w rękach sprawdzonego teamu kompetentnych osób. W przyszłym roku będą wraz z publicznością świętowali jubileusz 25. lecia.

Dużo chodzę po Pilznie. Zwiedzam nowe miejsca, odkrywam dawne szlaki. Boli mnie jedna sprawa: brak dbałości o Komorni divadlo na Prokopovej. Przed teatrem znajduje się przystanek autobusowy. Ludzie zostawiają na schodach i miejscu po wycieraczce śmieci. W tym roku okna zostały zakryte od wewnątrz, ale szyby powinny zostać wymyte, jak i cała fasada z nazwą teatru. Ten teatr od otwarcia Velkeho Divadla jest zamknięty. Ale my starzy bywalcy Festiwalu i z pewnością publiczność Pilzna mamy sentyment do tego miejsca. Tu było centrum Festiwalu. Pilzno jest pięknym miastem. Było stolicą kultury. Dla nas jest nim nadal.

Maria Dębicz, Wrocław   

• Autor: Maria Dębicz
• Publikováno: 22. září 2016

• Na hlavní stranu
• Na začátek stránky

Komentáře k článku: 24. MF DIVADLO: Up & Down Marie Dębicz

Přidat komentář

(Nezapomeňte vyplnit položky označené hvězdičkou.)

Přidání komentáře

Jméno a příjmení: *

E-mail: *

Komentář: *

Δ